Ο Δεκέμβρης είναι μήνας επετείων για μένα. Σηματοδοτεί την επέτειο από την επέμβαση της σκολίωσης το 2002, την αποφοίτησή μου από το κολέγιο το 2013 και την έναρξη του ιστολογίου Twentysomething Vision το 2015. Πέρασαν επίσημα ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ από τότε που αποφοίτησα από το κολέγιο. ΟΥΑΟΥ! Και έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από τότε που τελείωσα το Λύκειο! Μπορώ να το πιστέψω γιατί νιώθω πολύ μακριά από το γυμνάσιο, αλλά μου φαίνεται περίεργο να το σκέφτομαι.
Πέντε χρόνια μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο
Κάθε έτος μετά το κολέγιο ήταν ένα έτος μάθησης. Το 2014 προσγειώθηκε η πρώτη μου δουλειά μετά το κολέγιο, όπου έμαθα να συναναστρέφομαι με όλες τις διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Το 2015 ένιωσα στάσιμο και ομιχλώδες με λίγη κοινωνική ζωή, αλλά έμαθα να δημιουργώ τις δικές μου ευκαιρίες για να αναπτυχθώ. Το 2016 σηματοδότησε μια εποχή οικοδόμησης νέων φιλιών και επιστροφής σε επαφή με ανθρώπους.
Το 2017 μου επέτρεψε να εξελιχθώ ως επαγγελματίας συγγραφέας και συντάκτης μετά το κολέγιο, να αποκτήσω την πρώτη μου σταθερή θέση ελεύθερου επαγγελματία και να μάθω πώς να διευθύνω τη δική μου επιχείρηση. Το 2018 πέταξε με πολλά αργά τα βράδια και νωρίς το πρωί, συμβαδίζοντας με την επεξεργασία φωτογραφιών, την επεξεργασία περιεχομένου και άλλα εγχειρήματα.
Ενώ κάθε χρόνο αντιπροσώπευε κάτι νέο στη ζωή μου, έχω συγκεντρώσει πέντε πιο αξέχαστες στιγμές από την αποφοίτησή μου από το κολέγιο.
1) Ταξίδεψε σε 18 πολιτείες με αυτοκίνητο και 4 χώρες με αεροπλάνο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 3 ετών, η οικογένειά μου και εγώ επισκεφθήκαμε ΠΟΛΛΕΣ πολιτείες κάνοντας οδικές εκδρομές. Θα έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και μου ορίζουν ημέρες που μπορούν να αποχωρήσουν από τη δική τους επιχείρηση.
Έχουμε ταξιδέψει σε όλα τα βορειοανατολικά, τα μεσανατολικά και τα νοτιοανατολικά. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα μέρος που ήταν το αγαπημένο μου…θα έπρεπε να επιλέξω το Κεντάκι, το οποίο επισκεφτήκαμε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ήταν η πρώτη φορά που η θετή μου μαμά κι εγώ είδαμε χιόνι.
Είδαμε την Κιβωτό του Νώε σε φυσικό μέγεθος, επισκεφτήκαμε μερικές υπέροχες εκθέσεις και μουσεία και έκανα πολλές σκέψεις για τον εαυτό μου σε αυτό το ταξίδι. Οι φωτογραφικές μου επιχειρήσεις εμπνεύστηκαν –και γεννήθηκαν μετά– από αυτό το ταξίδι.
Όσον αφορά την επίσκεψη σε 4 χώρες…Επισκέφτηκα την Καμπότζη με την οικογένειά μου το 2017. Η θετή μαμά μου κατάγεται από την Καμπότζη και ο μπαμπάς μου το είχε επισκεφτεί ήδη πολλές φορές. Ήταν η πρώτη μου φορά που επισκέφτηκα τη χώρα.
Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι, μια ταπεινή εμπειρία και μια φανταστική περιπέτεια. Πετάξαμε από τη Φλόριντα στην Καλιφόρνια στη Νότια Κορέα στην Καμπότζη στο δρόμο προς τα εκεί. Στο δρόμο για το σπίτι, πετάξαμε από την Καμπότζη στην Ιαπωνία στην Ουάσιγκτον, DC στη Φλόριντα. Μιλάμε για ταξίδι στο χρόνο!
2) Κυκλοφόρησε το Twentysomething Vision + Sunshine Photography.
WOW ήταν και τα δύο τρομακτικά. Ξεκίνησα το ιστολόγιο Twentysomething Vision στα τέλη Δεκεμβρίου 2015. Μόλις δημοσίευσα την πρώτη μου ανάρτηση ιστολογίου, δεν υπήρχε επιστροφή. Το ιστολόγιο με ώθησε να διατηρήσω ένα ζωντανό χαρτοφυλάκιο για να μπορέσω να επιστρέψω στο να κάνω αυτό που μου αρέσει – τη συγγραφή και την επεξεργασία περιεχομένου.
Μόλις το ιστολόγιο ήταν σταθερό και είχα πολλά δείγματα γραφής πολύ μετά την αποφοίτησή μου από το κολέγιο, κυκλοφόρησα τις υπηρεσίες ιστού μου. Γράφω, επεξεργάζομαι, ενημερώνω ιστότοπους και πολλά άλλα. Είμαι λίγο πολύ ψηφιακός σπασίκλας.
Γνωστοί και πελάτες έχουν μοιραστεί μαζί μου τις προσωπικές τους ιστορίες και είμαι ευγνώμων για τους δεσμούς που έχουμε δημιουργήσει. Ήταν φυσικό να ξεκινήσω μια επιχείρηση φωτογραφίας ως το επόμενο εγχείρημά μου. Αλίμονο, Ηλιοφάνεια φωτογραφία γεννήθηκε μετά την επιστροφή στο σπίτι από το οδικό μας ταξίδι στο Κεντάκι.
Δεν έχω τρελαθεί με την επιχειρηματική πτυχή της φωτογραφίας. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν μου αρέσουν οι πωλήσεις, αλλά μου αρέσει να δίνω στους ανθρώπους εκπληκτικές φωτογραφίες που μπορούν να αγαπούν για πάντα. Οι οικογένειες που είναι ανόητες μαζί, τα κατοικίδια που τρέχουν τριγύρω και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που επιδεικνύουν τη τέχνη τους το κάνουν όλα να αξίζει τον κόπο.
3) Εκτελείται σε τοπικό ανοιχτό μικρόφωνο – δύο φορές.
Στο κολέγιο, έκανα μερικά μικρά ανοιχτά μικρόφωνα στην πανεπιστημιούπολη με φίλους. Πάντα ερμήνευα ένα ντουέτο γιατί ποτέ δεν ήμουν αρκετά γενναίος για να παίξω μόνος μου.
Η πρώτη φορά που εμφανίστηκα (εκτός από το γυμνάσιο όταν έμαθα για πρώτη φορά να παίζω κιθάρα) ήταν το πρώτο μου εξάμηνο του πρώτου έτους του κολεγίου. Έγραψα μια παρωδία του „You Belong With Me“ της Taylor Swift για το μάθημα ευεξίας μου ως τελική παρουσίαση. Το ερμήνευσα με έναν συνεργάτη και το „You Should Eat Healthy“ ήταν τεράστια επιτυχία.
Την επόμενη φορά, δεύτερο έτος, έγραψα άλλη μια παρωδία, αυτή τη φορά για μια παρουσίαση στο μάθημα κοινωνιολογίας. Έγραψα τους στίχους – «It’ll Get Paid», μια παρωδία της επιτυχίας του Bruno Mars «Grenade» – και ερμήνευσα το τραγούδι με έναν φίλο. Έκανα ένα μικρό ανοιχτό μικρόφωνο με τον τότε φίλο μου αργότερα την ίδια χρονιά. Έπαιζε γιουκαλίλι ενώ εγώ κιθάρα για το „Happy“ του Never Shout Never (και μια παράσταση encore του „You Should Eat Healthy“). Και μετά τραγούδησα ένα άλλο ντουέτο με έναν φίλο, το «You and I» από την Ingrid Michaelson και τον Dan Romer.
Τελικά, στο τελευταίο έτος, με πλησίασε ένας μουσικός φίλος για να παίξω στο σχολικό talent show, „Southern’s Got Talent“. Η Holy moly ήταν τόσο τρομακτική στην αρχή. Κάναμε εξάσκηση στο τραγούδι “Falling Slowly” από το μιούζικαλ “Once” σαν να μην ήταν δουλειά κανενός. Είχαμε δύο ζωντανές πρόβες – μια όπου τα χέρια μου έτρεμαν και μετά βίας μπορούσα να παίξω και να τραγουδήσω. Ήμουν πετρωμένος στη σκηνή, ακόμα και μπροστά σε μόλις 20 άτομα. Η δεύτερη πρόβα πήγε πολύ πιο ομαλά. Και μετά…Κερδίσαμε την τρίτη θέση συνολικά σε όλη την παράσταση! Τα μικρόφωνά μας έδωσαν κάποια συγκινητικά σχόλια κατά τη διάρκεια της παράστασης (το καταλαβαίνετε;), αλλά απλώς χαμογελάσαμε και συνεχίσαμε να παίζουμε. Ήμασταν εκστασιασμένοι.
2018 Open Mic Performances
Γρήγορα για φέτος, πέντε χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το κολέγιο, ερμήνευσα το „Misery“ των Maroon 5 και τη δική μου ακουστική ερμηνεία του „Wide Awake“ της Katy Perry σε ένα τοπικό ανοιχτό μικρόφωνο όπου ήταν ένα ασφαλές και μη επικριτικό περιβάλλον. Ένιωθε καταπληκτικά. Ένιωθα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα αφού σηκωθώ στη σκηνή μόνος μου και έπαιρνα παράσταση. Οι άνθρωποι χτυπούσαν παλαμάκια, κούνησαν το κεφάλι τους. Ήταν σε αυτό! Το πιο συναρπαστικό πράγμα για την εμφάνιση στη σκηνή είναι να βασίζομαι στον εαυτό μου για να το κάνω. Αν μπλέξω, κανείς δεν θα το μάθει πραγματικά αν δεν το κάνω προφανές. Αλλά αν το λικνίσω, όλοι θα το δουν, θα το ακούσουν και θα το νιώσουν. Η μουσική προορίζεται για κοινή χρήση, αναπαραγωγή δυνατά και όχι μόνο για χρήση σε ορισμένα ακουστικά.
Τον επόμενο μήνα εμφανίστηκα για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο. Έπαιζα κιθάρα και τραγούδησα τη διασκευή του Michael Buble του „Feeling Good“. Τότε… ήταν a cappella time (η πρώτη μου). Τραγούδησα το «Rolling in the Deep» της Adele, ανοίγοντάς το με μια cheesy φράση: «Είμαι μικρός άνθρωπος, και αυτό είναι ένα μεγάλο τραγούδι. Οπότε, θα δούμε πώς θα πάει αυτό».
Τραγούδησα τη δική μου εκδοχή του τραγουδιού – σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούσα να γίνω ή να ακούγομαι σαν την Adele. Με τιποτα! Αλλά και πάλι, όλο το πλήθος μπήκε σε αυτό, χτυπώντας παλαμάκια για να με χαρίσει, και οι υπάλληλοι στη ρεσεψιόν εκεί κοντά κοίταξαν και χαμογέλασαν, χωρίς να πιστεύουν τι συνέβαινε.
Ξέχασα τους στίχους μόλις έφτασα στη γέφυρα του τραγουδιού…Ήμουν τόσο κοντά! Αλλά ένα από τα μέλη του κοινού με ενθάρρυνε να «Πάρε το σπίτι με το ρεφρέν!»
4) Ταξινόμησε με βάση το πλεόνασμα για να κρατήσεις ό,τι είναι σημαντικό.
Το κοσκίνισμα των υπερβολικών παραγόντων περιλαμβάνει φίλους, πελάτες, υλικά πράγματα και δραστηριότητες. Μερικοί φίλοι ήταν εκεί για μένα όλα αυτά τα χρόνια, ενώ άλλοι έχουν αποτύχει. Είναι ζωή; οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι, ζουν τη δική τους ζωή και απομακρύνονται. Ειδικά μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, είναι κατανοητό ότι οι συνθήκες αλλάζουν.
Έκτοτε, έχω κρατήσει τους φίλους που είναι πιο σημαντικοί και φέρουν τις ιδιότητες που θεωρώ σημαντικές: καλός ακροατής, κάποιος που κάνει ίση προσπάθεια στη φιλία και κάποιος που είναι αξιόπιστος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα περιττά υλικά πράγματα στη ζωή μου. Ο μινιμαλισμός είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ, κάτι με το οποίο αγωνίζομαι και κάτι για το οποίο συνεχίζω να εργάζομαι από τότε που αποφοίτησα από το κολέγιο. Έχει να κάνει με το να περνάς χρόνο με σημαντικούς ανθρώπους, να ξοδεύεις χρήματα σε εμπειρίες (όχι τόσα πράγματα) και να απαλλαγείς από τη σωματική και πνευματική ακαταστασία.
5) Ομολογώ ότι έχω ακόμα πολλά να μάθω.
Αν και έχω όλες αυτές τις εμπειρίες μετά την αποφοίτησή μου από το κολέγιο, ξέρω ότι είμαι δεν τελείωσε ποτέ τη μάθηση. Υπάρχει πάντα κάτι στη ζωή, στα βιβλία, στη δουλειά για να βελτιωθούμε και να μάθουμε. Αν νόμιζα ότι τα ήξερα όλα, θα έκανα λάθος!
Η οικογένειά μου με διδάσκει τόσα πολλά και πάντα μαθαίνω από νέες εμπειρίες. Ανυπομονώ για τις ευκαιρίες μάθησης του επόμενου έτους.
