Τα ορόσημα σόλο άλμπουμ του Ed Kuepper Ηλεκτρική καταιγίδα (1985) και Honey Steel’s Gold (1990) έχουν ανακατασκευαστεί και επανεκδοθεί από την Remote Control Records ως μέρος μιας εκτεταμένης εκστρατείας back catalog. Για τον εορτασμό της κυκλοφορίας τους, ο Kuepper θα χαρίσει στους θαυμαστές την πρώτη ζωντανή εμπειρία του σόλο υλικού του από το 2009 σε μια εκτεταμένη εθνική περιοδεία, χτυπώντας Freo.Κοινωνικό την Τετάρτη, 13 Σεπτεμβρίου. Ο BOB GORDON μίλησε στον Ed Kuepper για τη βαθιά κατάδυση στο γόνιμο παρελθόν του.
Τον Ιούνιο οι remastered επανεκδόσεις των πολύ αγαπημένων σόλο άλμπουμ σας Ηλεκτρική καταιγίδα και Honey Steel’s Gold αφέθηκαν ελεύθεροι. Πώς ήταν να φέρνεις αυτά τα άλμπουμ σε μια νέα ζωή;
Ήταν ένας περίεργος συνδυασμός να είμαι κάπως αποστασιοποιημένος από αυτούς, αλλά μόλις επέστρεψα στο να τους ακούω και να τους θυμάμαι απίστευτα καλά. Έχω εκπλαγεί ευχάριστα με κάποια πράγματα. Είναι αστείο να επιστρέφεις σε πράγματα από τόσο παλιά, γιατί, αν και δεν το συνειδητοποιείς πραγματικά, αλλάζεις.
Φέρνει πίσω αυτή τη χρονική περίοδο. ειδικά με ηχογραφήσεις, είναι σαν στιγμιότυπο. Είναι μοναδικά για εκείνη την περίοδο. Ας ελπίσουμε ότι δεν έχουν βγει πάρα πολύ από την άποψη ότι άλλοι άνθρωποι τους ακούνε. Ηχογραφήθηκαν όλα αρκετά γρήγορα, αλλά επαναφέρει εκείνη την εποχή στο στούντιο και γύρω από την ηχογράφηση, η οποία είναι αρκετά ισχυρή με έναν περίεργο τρόπο.
Είχαν εξαντληθεί για λίγο, τα ξαναέκδιναν στο μυαλό σας για πολύ καιρό;
Λοιπόν, όλα μου τα πράγματα ήταν κάπως εξαντλημένα, νομίζω, τα τελευταία 15 χρόνια περίπου. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε πού βρίσκεται το υλικό και βρήκαμε κάποια πράγματα σε δέκτες στο Ηνωμένο Βασίλειο και κομμάτια κάτω από τα δάπεδα των ανθρώπων. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανένα από τα πρωτότυπα έργα, αλλά είχαμε κατά κάποιο τρόπο τους απόλυτους πόρους επειδή είμαι παντρεμένος με τον καλλιτέχνη του εξωφύλλου.
Και πάλι, έχει περάσει πολύς καιρός και δεν είχα ποτέ την πρόθεσή μου να μην εκτυπωθούν. Κάπως έτσι συνέβη, αλλά έγινε και επέστρεψαν και εξετάζουμε την επανέκδοση περισσότερων αντικειμένων εφόσον υπάρχει ζήτηση για αυτά.
Συνεργαστήκατε στενά με τον mastering engineer Don Bartley στις ηχογραφήσεις;
Ναι, ο Don έκανε remaster και τα δύο άλμπουμ και έχει κάνει remaster και όλα τα επόμενα που έχουμε στην ουρά. Το οποίο είναι καλό. Ο Don έκανε το αρχικό mastering Honey Steel’s Gold και δεν μπορώ να θυμηθώ αν το έκανε Ηλεκτρική καταιγίδα αρχικά… ίσως το έκανε. Αλλά έχει κάνει εξαιρετική δουλειά γιατί η κατάσταση των κασετών ήταν άθλια (γέλια). Μου έστειλε φωτογραφίες τους. Εννοώ σοβαρά, είπε ότι δεν είχε δει ποτέ κασέτες σε τόσο κακή κατάσταση. Απλώς ήταν καλυμμένα με γκαζόν και μούχλα. Ξέρετε, σαν παχιά, με κρούστα μούχλα. Έμοιαζαν αηδιαστικά, στην πραγματικότητα, σαν κάτι που δεν θα ήθελες να αγγίξεις.
Ήταν εκπληκτικό που κατάφερε να τους κάνει να δουλέψουν μόνο με ένα ζευγάρι ασήμαντων, πολύ μικροσκοπικών εγκαταλείψεων Ηλεκτρική καταιγίδα που είναι ατυχές, αλλά έτσι είναι. Αλλά έκανε φανταστική δουλειά και θα έλεγα χωρίς επιφυλάξεις ότι οι νέοι master είναι ίσως οι καλύτεροι που έχουν ακουστεί.
Μπορείτε να μας ταξιδέψετε πίσω στο 1985 και στην ηχογράφηση του Ηλεκτρική καταιγίδα? Πού βρισκόσουν το κεφάλι σου και ποια ήταν η πρόθεσή σου; Οι Γελαστοί Κλόουν είχαν μόλις τελειώσει και οι Άγιοι ήταν αρκετά πίσω στον καθρέφτη…
Σίγουρα ήταν και θα έτρεχα λίγους από αυτούς στο δρόμο (γέλια). Μετά τον χωρισμό των Clowns, είχα τελειώσει το τελευταίο άλμπουμ των Clowns, που ονομαζόταν Φάντασμα μιας ιδανικής συζύγου. Το συγκρότημα είχε κάπως διαλυθεί πριν γίνει εντελώς μικτή. Ρώτησα λοιπόν τον Louis Tillett –ο οποίος έμενε πολύ κοντά μου εκείνη την εποχή– και μόλις αρχίσαμε να συζητάμε για να κάνουμε κάποια πράγματα και ήταν σαν μεγάλος θαυμαστής των Clowns. Πραγματικά τους βρήκε ένα πολύ εμπνευσμένο είδος πράξης και του ζήτησα να παίξει πιάνο σε αυτό και λίγη φυσαρμόνικα. Το έκανε και ήταν πολύ καλό. Ήταν πολύ καλός στη συνεργασία μαζί του, δεν υπήρχε κανένα τέτοιο θέμα που άρχιζε να υπονομεύει πραγματικά τη σχέση μέσα στους Γελαστούς Κλόουν.
Όταν λοιπόν ήρθε να κάνουμε Ηλεκτρική καταιγίδα, το πρώτο πράγμα που αποφάσισα ότι δεν ήθελα να κάνω ήταν να ξανακάνω ένα συγκρότημα, σαν να καθόμαστε όλοι γύρω, και πρέπει να το σκεφτώ από την άποψη του πώς γράφω τα τραγούδια με συγκεκριμένα άτομα μυαλό και πράγματα. Έτσι είχα γράψει αυτά τα τραγούδια μετά τον χωρισμό των Κλόουν, αλλά ένα ή δύο από αυτά πριν από το χωρισμό δεν τους παρουσίασα αυτά τα τραγούδια γιατί απλά δεν πίστευα ότι θα είχαν αποτέλεσμα. Έκανα λοιπόν μερικά home demo με έναν τύπο που λεγόταν Bruce Callaway και μετά πήγα σε ένα φτηνό στούντιο που ήταν κοντά και ουσιαστικά έβαλα κάτω τα κομμάτια με κιθάρα και φωνητικά. Χωρίς κλικ, απλά τα έβαλα κάτω. Δεν ήθελα να παίξω σε ένα κομμάτι κλικ γιατί ήθελα να υπάρχει όποια φυσική κίνηση υπάρχει στο παίξιμό μου, κατά κάποιο τρόπο. Ο συγχρονισμός μου είναι αρκετά εντάξει.
Έτσι, έφτιαξα τα τραγούδια μέχρι ένα σημείο και μετά ρώτησα τον Louis και τον ντράμερ του – ήταν μαζί σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν The Wet Taxis, ένα ρούχο από το Σύδνεϋ που ήταν ένα είδος πειραματικού γκρουπ της δεκαετίας του ’60, υποθέτω. Και ο Nick Fisher μπήκε και έπαιξε ντραμς στα υπάρχοντα κομμάτια, κάτι που ήταν υπέροχο. Απλώς έκανε τόσο σπουδαία δουλειά. Είναι δύσκολο να βάλεις τα ντραμς στο τέλος.
Έτσι ηχογραφήθηκε αρκετά γρήγορα. Και ανακατεύτηκε πολύ γρήγορα. Θέλω να πω, το άλμπουμ ήταν σχεδόν σαν ένα demo και νομίζω ότι έχει πιθανώς στοιχεία αυτού στον ήχο του, τον οποίο κάποιοι βρίσκουν λίγο υπερβολικά αντιμέτωπος, αλλά νομίζω ότι έχει ένα είδος τραγελαφικής γοητείας. Όλα γίνονταν τη νύχτα, όπως κάτι τέτοιο στο στούντιο. Τις μέρες που αν πήγαινες από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή ή κάτι τέτοιο, τα στούντιο κανονικά δεν θα ενοικίαζαν εκείνη τη στιγμή και θα πρόσφεραν μια φτηνή προσφορά. Το κάναμε αυτό για μερικά Σαββατοκύριακα.
Το κυριότερο ήταν ότι ήθελα απλώς τον πυρήνα των τραγουδιών. Δεν ήθελα να γράφω έχοντας στο μυαλό μου συγκεκριμένα άτομα και δεν ήθελα να γράφω μέρη για μέλη της μπάντας, όπως πρέπει όταν έχεις ένα κόρνο ή κάτι τέτοιο. Γιατί οι Γελαστοί Κλόουν δεν ήταν ούτε αυτοσχεδιασμοί ούτε τίποτα. Υπήρχε πολλή συμβολή από όλους τους παίκτες της μπάντας, αλλά τα μέρη ήταν γραμμένα από πριν, και απλά δεν ήθελα να το κάνω πια. Υποθέτω ότι το μεγαλύτερο πράγμα ήταν απλώς ότι ήταν απλώς κουραστικό να ασχολούμαι με την πολιτική του συγκροτήματος και κάτι τέτοιο. Ήταν απελευθερωτικό με πολλούς τρόπους, πηγαίνοντας σόλο.
Μετακίνηση προς το 1990 και η κυκλοφορία του Honey Steel’s Gold, μέχρι τότε είχατε ηχογραφήσει ένα άλμπουμ με τον Mark Dawson ως Today Wonder και είχατε επίσης σχηματίσει τους The Aints. Έγραφες για ένα χωνευτήρι ή έγραφες για τα τραγούδια να έχουν τους ιδιαίτερους προορισμούς τους;
Λίγο και από τα δύο. Πάντα έγραφα, αλλά μέχρι τη δεκαετία του ’90 είχα τη δυνατότητα να ξεκινήσω να κυκλοφορώ πολλά πράγματα, επειδή η δισκογραφική μου εκείνη την εποχή προσπαθούσε επίσης να δημιουργήσει μια εταιρεία διανομής. Ήθελαν λοιπόν ζωοτροφές για διανομή, βασικά. Έτσι, επειδή ήμουν τόσο φτηνός καλλιτέχνης όσον αφορά τους προϋπολογισμούς των ηχογραφήσεων και τα πράγματα, ήταν κάπως έτσι, «Σίγουρα θα κάνουμε άλλον έναν δίσκο και θα τον βγάλουμε». Και επειδή αυτό ήταν κάπως εκεί, ξαφνικά απλώς το εκμεταλλεύτηκα και άρχισα να γράφω πολλά άλμπουμ. Κάτι σαν Γαλήνια μηχανή, τα πάντα σε αυτόν τον δίσκο γράφτηκαν για αυτόν τον δίσκο, κάπως έτσι. Με τον ίδιο τρόπο Ηλεκτρική καταιγίδα ήταν.
Honey Steel’s Gold, είναι αρκετά ενδιαφέρον, δεν ήταν γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει υλικό που χρονολογείται σχεδόν 10 χρόνια νωρίτερα. Κάτι όπως Ο βασιλιάς της κακίας, το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, γράφτηκε αρχικά για τους Laughing Clowns. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που το παίζαμε, οπότε δεν ηχογραφήθηκε ποτέ. Και ήταν μόλις έφτασα Honey Steel’s Gold ότι κατάλαβα ότι αυτό που είχα ως εισαγωγή σαξόφωνου θα ακουγόταν πραγματικά πολύ όμορφο και πολύ καλύτερα αν παιζόταν σε πιάνο. Υπήρχαν λίγες τέτοιες αποκαλύψεις.
Σε είδα σε μια παράσταση με τον Jim White (The Dirty Three/Cat Power) στο Freo.Social το 2022 και συχνά μπορούσες να πεις ότι τραγούδια όπως π.χ. Όλα όσα έχω ανήκουν σε σένα ή Ο τρόπος που σε έκανα να νιώσεις έχουν πραγματικά σημαντικό νόημα για τους ανθρώπους. Πώς είναι για σένα να το βλέπεις αυτό σε ένα κοινό;
Ναι, είναι πάντα καταπληκτικό για μένα όταν το βλέπω αυτό. Είναι ευχάριστο και συγκινητικό. Με αγγίζει με έναν τρόπο που πιθανόν να μην είμαι αρκετά ώριμος, ακόμη και στην προχωρημένη ηλικία μου, για να είμαι απόλυτα ευγενικός γιατί μερικές φορές είναι τόσο συντριπτικό.
Ξέρετε απλώς ότι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους έρχονται σε παραστάσεις εδώ και δεκαετίες και αυτό είναι εκπληκτικό. Όταν ξεκίνησα με το The Saints σκέφτηκα, «Αν κάποιος το θυμάται αυτό σε λίγα χρόνια, θα είναι υπέροχο». Ή «Αν κάποιο παιδί ανακαλύψει έναν δίσκο σε έναν μεταχειρισμένο κάδο που το εμπνέει να κάνει κάτι, θα ήταν πραγματικά φοβερό». Με τον ίδιο τρόπο που θα έβρισκα σκοτεινά αρχεία και θα σκεφτόμουν, «Αυτό είναι υπέροχο. Αυτό είναι πραγματικά εμπνευσμένο».
Το να το κάνω πραγματικά μετά από τόσο καιρό και να βλέπεις ανθρώπους να αντιδρούν έτσι είναι πραγματικά συγκινητικό. Αν και ο αριθμός των ανθρώπων νομίζω ότι έχουν παντρευτεί και χρησιμοποιηθεί Όλα όσα έχω δεν έχω ακούσει πραγματικά αυτούς τους στίχους. Και είναι εντάξει, ξέρεις; Δεν θέλω να τους το χαλάσω (γέλια).
