The Good Grief Project
Χαίρομαι που θα είμαστε μαζί με τη συγγραφέα Jane Harris και την Dr. Kathryn Mannix την Τετάρτη 15 Μαρτίου, στις 6 μ.μ., όπου θα συζητήσουν το πρωτοποριακό βιβλίο Όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά: Δημιουργικές απαντήσεις στη θλίψη.
Αυτή η πρώτη δημοσίευση από το «The Good Grief Project» διερευνά τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι οικογένειες που έχουν πενθεί εκφράζουν την απώλεια τους. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του γιου τους σε τροχαίο ατύχημα, οι συγγραφείς, Τζέιν Χάρις και Τζίμι Έντμοντς, αναλογίζονται το ταξίδι τους και πώς χρησιμοποίησαν τη δημιουργικότητα για να επιβιώσουν από τη θλίψη τους και να διατηρήσουν μια συνεχή σχέση με τον αείμνηστο γιο τους, Τζόσουα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του, η Jane και ο Jimmy ίδρυσαν το The Good Grief Project, μια φιλανθρωπική οργάνωση με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία χρησιμοποιεί την κατανόησή τους για τη θλίψη ως μια δημιουργική και ενεργή διαδικασία για να υποστηρίξει άλλες οικογένειες πενθούντων.
Αυτό το βιβλίο ακολουθεί το ταξίδι τους και αφηγείται την ιστορία 13 άλλων πενθούντων ανθρώπων. Γονείς, σύντροφοι, αδέρφια, παιδιά και φίλοι — όλοι όσοι βρήκαν μια δημιουργική απάντηση στη θλίψη τους. Κάθε ιστορία τους είναι οικεία, θαρραλέα και προκλητική, αλλά φέρνει μαζί της ελπίδα. Προσφέρουν ουσιαστικές γνώσεις για τη δύναμη της δημιουργικότητας και ενθαρρύνουν τον μεμονωμένο αναγνώστη να βρει αυτό που του ταιριάζει – είτε πρόκειται για τέχνες, είτε για χειροτεχνία είτε για να περάσει χρόνο στη φύση ως μέσο για να επανασυνδεθεί με αυτούς που θρηνούμε.
Γλώσσα της Θλίψης
Ένα από τα πολλά θέματα του βιβλίου που με εντυπωσίασε προσωπικά είναι η δήλωση ότι «η θλίψη δεν είναι μια διαδικασία, μάλλον μια κατάσταση ύπαρξης και ταλάντωση καταστάσεων». Δεν μπορώ να τονίσω πόσο σημαντική είναι αυτή η δήλωση. Αυτό το βιβλίο μας οδηγεί μακριά από την παραδοσιακή, δυτική θεώρηση της θλίψης ως ενός ταξιδιού με ένα τέλος που με κάποιο τρόπο ξεπερνάμε και σβήνουμε. Αντίθετα, μαθαίνουμε τη δυνατότητα μιας νέας κατάστασης ύπαρξης, που γίνεται εφικτή μέσω της δημιουργικής σκέψης και της εκμάθησης μιας νέας γλώσσας για να ξαναπλαισιώσουμε τους εαυτούς μας και αυτούς που χάθηκαν για εμάς.
„Σε αντίθεση με τα περισσότερα μαθήματα της ζωής, η θλίψη και το πένθος δεν αποτελούν μέρος κανενός σχολικού προγράμματος, επομένως δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο θάνατος, ο θάνατος και το πένθος είναι τόσο άβολες συζητήσεις για πολλούς από εμάς.”. Όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά: Δημιουργικές απαντήσεις στη θλίψη (σελίδα 37)
Η γλώσσα της θλίψης, ως επί το πλείστον, είναι προβληματική στη σύγχρονη κοινωνία, μπορεί να είναι βαθιά άβολη για όλους μας – κυρίως επειδή το να αντιμετωπίζουμε τους πενθούντες μας θυμίζει τη δική μας θνητότητα. Ως κοινωνία, πρέπει να το ξεμάθουμε αυτό και να μιλήσουμε πιο ανοιχτά για το θέμα, αντί να κλείσουμε τα εμπόδια σε μια εποχή που χρειαζόμαστε περισσότερο. Αυτό πιθανότατα θα ήταν μια σεισμική αλλαγή στη σύγχρονη σκέψη, αλλά αυτό το υπέροχο βιβλίο σίγουρα μας ενθαρρύνει σε αυτό το μονοπάτι.
Η θλίψη μας επηρεάζει όλους. Η δική μου εμπειρία θλίψης μετά την ξαφνική απώλεια του συντρόφου μου, Γκόρντον, ακολουθεί παρόμοια γραμμή. Ήμουν τυχερός, κατά μία έννοια. Ήμουν ήδη ασκούμενος καλλιτέχνης και ενστικτωδώς ήξερα ότι θα ήταν ο δρόμος μου, τουλάχιστον τις πιο σκοτεινές μέρες. Έφτιαξα γλυπτική — και πολλά από αυτά. Τα περισσότερα κατέληξαν στον κάδο, αλλά ήταν σημαντικό η διαδικασία παραγωγής, όχι απαραίτητα το τελικό αποτέλεσμα.
Πένθησα για την απώλεια και τι θα μπορούσε να ήταν? νιώθοντας ότι ένα μέρος μου έλειπε για τόσο πολύ καιρό. Τώρα, ουσιαστικά, αυτή η ιδέα έχει ανατραπεί. Βλέπω τον Γκόρντον ως ένα απτό κομμάτι του εαυτού μου. Ήταν αρχιτέκτονας και λάτρης της λογοτεχνίας, έτσι τώρα βλέπω και τα δύο μέσα μέσα από το βλέμμα αυτού που μου δίδαξε. Για αυτό, είμαι ευγνώμων. Έχω αλλάξει για πάντα από τη θλίψη, αλλά τώρα μπορώ να γιορτάσω που είχα τον Gordon στη ζωή μου και να απολαύσω τον συνεχιζόμενο δεσμό που δεν θα σπάσει ποτέ.
Μέσα από αυτό το βιβλίο, οι συγγραφείς μας δείχνουν ότι αυτή η θλίψη, από τη φύση της, είναι μια δημιουργική διαδικασία. Μας δείχνει τρόπους με τους οποίους μπορούμε να επιβιώσουμε στα χειρότερα πράγματα και πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια συνεχή σχέση με αυτούς που έχουν πεθάνει. Μας διδάσκει ότι το να δημιουργούμε, να κάνουμε doodle, να τρέχουμε, να κολυμπάμε… να κάνουμε οτιδήποτε και ΟΤΙ το δημιουργικό μπορεί και πρέπει να είναι μέρος της διαδικασίας. Αλλά, το πιο σημαντικό, (και όχι μόνο για τους πενθούντες) μας λέει να συνεχίσουμε να μιλάμε και να λέμε το όνομά τους.
Αυτό το εντυπωσιακά προσβάσιμο βιβλίο δεν είναι μόνο για όσους έχουν πενθεί, τις οικογένειες και τους φίλους τους. είναι ένα βιβλίο για όλους μας. Η απώλεια και ό,τι συνοδεύει είναι δεδομένο. Κάτι με το οποίο όλοι πρέπει να πλοηγηθούμε και να υποστηρίξουμε τους άλλους.
Ελπίζω ειλικρινά να είστε σε θέση να συμμετάσχετε στη ζωντανή εκδήλωση. Αλλά αν όχι, το συμβάν θα καταγραφεί και θα είναι διαθέσιμο κατ‘ απαίτηση. Ωστόσο, θα προέτρεπα όλους να διαβάσουν το βιβλίο. Είναι διαθέσιμο από το Κατάστημα του Μουσείου Φρόιντ.
Lili Spain, Διευθύντρια Προγραμμάτων, Freud Museum London
Όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά: Δημιουργικές απαντήσεις στη θλίψη
15 Μαρτίου, 6:00 μ.μ. – 7:30 μ.μ
Το Μουσείο Φρόιντ είναι στην ευχάριστη θέση να καλωσορίσει τους συγγραφείς Jane Harris για να συζητήσουν Η Καλή Θλίψη δημοσίευση Όταν τα λόγια δεν φτάνουν: Δημιουργικές απαντήσεις στη θλίψη, με την Dr Kathryn Mannix.
Αγοράστε το Βιβλίο
Όλοι θρηνούν για κάποιον κάποια στιγμή στη ζωή τους. Πώς όμως αντιμετωπίζουμε τη σιωπή που συχνά περιβάλλει τη θλίψη; Πώς βρίσκουμε τρόπους να εκφράσουμε οδυνηρά συναισθήματα όταν τα λόγια δεν φτάνουν;
Σε μελέτες περιπτώσεων δείχνουν πώς η δημιουργικότητα μπορεί να διαμορφώσει ένα μέλλον όπου ο αποθανών εξακολουθεί να παίζει ρόλο ακόμα και όταν λείπει σωματικά και πώς αυτή είναι μια φυσιολογική και επανορθωτική πτυχή της διαδικασίας του πένθους.
